Verbannen

De bezorger stapt uit het TNT-busje met een supergroot pakket:
‘Ik denk dat er een foutje gemaakt is. U heeft gisteren al zo’n doos ontvangen hè?’ zegt hij, terwijl Ton in de deuropening staat te glunderen.
‘Nee hoor, ik heb er twee nodig!’ antwoordt hij tot mijn verrassing. Hij strekt zijn armen wijd open voor een lieflijke ontvangst.
Ik besluit dat het tijd is voor een ernstig dialoog en haal de stekker van het strijkijzer uit het stopcontact.

‘Schat, waar ben je mee bezig? Weet je wat dat allemaal kost? En waar moeten die staan?’
‘Voor het beste resultaat is een tweede echt onmisbaar, geloof me.’
Onverstoorbaar buigt hij zich over zijn nieuwe aanwinst.
Wat een onzin! Maar ik hou verder mijn mond, blij dat hij geen gedachten kan lezen.
‘Kijk niet zo!’ zegt Ton tussen twee tape-halen door.
Ik voel allerlei teksten omhoog borrelen die ik liever binnen hou.
‘Kom Lola. Hoogste tijd voor een ommetje. Waar is je riem?’ besluit ik.

Bij terugkomst is de strijkplank verbannen naar de koude hal. In de kamer blijft het gewenste ruimtelijke effect helaas uit.
Links van de piano staat een loei van een standaard met een microfoon op mondhoogte. Rechts staat een dito exemplaar, waarbij het de bedoeling is, dat deze het geluid uit de klankkast opvangt. Op een speciaal daarvoor in ere hersteld tafeltje staat een indrukwekkend mengpaneel. De piano buigt onder Ton’s enthousiaste toetsaanslag.
Ik probeer een vinnige opmerking te maken, maar wordt volledig overstemd door Ton.
Hij kruipt in zijn nieuwste aanwinst en brult hartstochtelijk:
‘Caroline, you’re looking good.
 Caroline, you’re looking fine!
 You kiss so fine,
 Never, óhh néver break the line ….’

Touchdown. Voor dit soort teksten strijk ik graag over mijn hart. En in het halletje.

november 2013

Deel deze pagina