Onbescheiden

Marloes en Lotte kijken elkaar met grote ogen aan. Daarna verplaatst hun blik zich naar de piepkleine lingerie-etalage in Lissabon.
‘Ja. Hij is wel heel mooi mam. Kom, we gaan naar binnen!’ besluit Marloes.
De beha is er zowaar in mijn maat. Het beste souvenir ooit, besluit ik. Dat het een veelvoud kost van alle andere prullaria vergeet ik voor Ton’s bestwil even.
‘Ik weet zeker dat papa hier heel blij mee is,’ loop ik opgetogen de winkel uit.
‘Oke mama. Even één ding. Hij is leuk. Goed dat je hem gekocht hebt, maar meer hoeven we niet te horen!’ zegt Lotte beslist.
Terwijl de kinderen geen enkele schaamte kennen om uitgebreid in niet mis te verstane taal alles, maar dan ook alles bloot te geven, zijn ouders en sex nog steeds geen beste combinatie. Gedurende de heerlijke week dat de meiden en ik onze hotelkamer deelden heb ik zó dapper meegeluisterd en genoten van al hun vertrouwelijkheden dat ik even vergeten was dat er grenzen zijn.

Toch was Ton niet de eerste, die mijn souvenir in volle glorie zou bewonderen.
Toen ik door het poortje van de strenge douane in Lissabon liep ging de onverbiddelijke piep en werd ik eruit gepikt. Mijn bra-verklaring werd niet geaccepteerd. Lotte was diep verontwaardigd, Marloes stond er verbaasd naast.
‘Komt wel goed jongens,’ stelde ik ze gerust. Het schijnt dat ik nogal rood aanliep.
Ik werd door twee vrouw sterk afgevoerd naar een kamertje zonder ramen. Ook zonder dat was ik al benauwd genoeg voor het onderzoek dat ongetwijfeld zou volgen en waarvan ik al menig scene in stoere films had langs zien komen. Dat kon ik maar beter voor zijn.
In mijn zenuwen vergat ik mijn verborgen schat en gooide ongevraagd mijn t-shirt over mijn onbescheiden voorkomen.
‘I think you wanna see this, isn’t it?’
Zelfs de strenge douanieres waren niet bestand tegen dit charme-offensief. Binnen luttele seconden konden mijn dochters mij weer in de armen sluiten.

mei 2013

Deel deze pagina