Uit

‘Jéétje!’ schrikt Lotte.
‘Goeie Grutten!’ beaam ik.
Samen lopen we Paradiso voorbij, langs de ruime bocht mensen en verder. We sluiten achter aan. En we waren al zo laat …
Na een kleine tien minuten hobbelt er een Paradiso-meisje langs.
Nee, wij komen niet voor Nick en Simon, wisten niet eens dat ze hier ook optraden. Ze wijst naar de rechteringang voor de kleine zaal. We mogen de hele sliert mensen achter ons laten.
Een strenge bodygard vangt ons op.
‘Wij komen voor Holland’s got talent,’ tetter ik opgewonden.
‘Ma-ám!’
Huh?
‘Voor 3FM, serious talent,’ verbetert ze me snel en nadrukkelijk.
Maakt mij wat uit waar we naar toe gaan. Op stap met Lotte in ‘haar’ Amsterdam is sowieso een feestje.
In plaats van de door mij verwachte sing-a-song writers – blijkbaar gooi ik alle talenten meedogenloos op een hoop – dendert de ene na de andere jonge-honden-band het toneel op.

In een van de pauzes vertrouwt Lotte me toe:
‘Ik heb de leeftijd waarop je je normaal gesproken niet meer voor je ouders schaamt, maar jou lukt het toch elke keer weer om dat gevoel bij me op te roepen!’
Ik peinig mijn hersens naar ontoelaatbaar gedrag.
‘Holland’s got talent, mam! Bikkelhard voor ’t Paradiso!’
Ik slik een keer of drie, trek m’n schouders recht en onderdruk een grinnik. De muziek gaat ondertussen weer van hard naar harder. Van goed, naar beter, best.
Lotte lacht vergoeilijkend als ik de whatsapp in de lucht houd voor geluid- en beeldopname.
‘Je hebt alleen geluid bij whatsapp, hè?’
Tuurlijk, wist ik wel.
‘Zo jammer dat papa niet meekon,’ verklaar ik mijn actie.

Als ik na afloop een beste borrel krijg van ‘die meneer daar aan de tafel naast u’ kan mijn avond echt niet meer stuk. Ik bestudeer zijn gezicht. Wilskrachtige kin, aristocratische neus. Twee helblauwe twinkelende ogen kijken me aan. Hij knipoogt naar me en …
‘Átten!’ commandeert Lotte.
‘Atten??’
Lotte pakt de borrel en slaat ‘m in één keer achterover.
Zo. Mooi klaar.
Op het leven, denk ik en glimlach naar mijn dochter.

oktober 2015

Deel deze pagina