Blik op de toekomst

‘Moet je nu toch horen wat er op de radio is!’ roept Ton.
Verbeeld ik het me, of zijn zijn ogen vochtig? Andrea Bocelli komt bij ons binnen op één met “Time to say goodbye”.

Een paar minuten daarvoor deed hij dat wat ik er niet uit krijg, alle pogingen ten spijt.
‘Ik ga vast in de auto zitten hoor!’
Het duurde hem allemaal weer veel te lang. Terwijl ik een snelle borstel door mijn haar haalde zag ik de inhoud van het handschoenenkastje voor me liggen. Een paar cd-tjes, rolletje pepermunt, parkeerkaart. Bovenop het vaderdagcadeau van zo’n 15 jaar oud: een fletsrode papieren auto. De twee platte zijden houden het doorkijkfolie vast, dat twee hoofdjes zichtbaar maakt . “Rij voorzichtig” is nog net leesbaar. Een groen lintje, zodat we via de autospiegel oplettendheid aangeboden konden krijgen. Onze talisman lag echter al deze jaren in het linkerbakje, samen met de ANWB-wegenpas.

‘Ik zie nog zó die kinderkoppies voor me, op de achterbank, op weg naar Frankrijk,’ begint Ton onze sentimental journey. ‘Inclusief de ruzies, die ook.’
Hij zit zo in gedachten, dat hij de verkeerde afslag pakt.
‘Of Lola bij mij op schoot, toen we haar als pup gingen halen,’ mijmer ik verder.
‘Met jouw ouders naar Oostenrijk, de enige reis die we niet af konden maken. Dat ik daar eerder uit het ziekenhuis mocht, zodat we op tijd konden zijn voor jouw broer’s bruiloft,’ zegt Ton, meer tegen de auto dan tegen mij. Ik zie die terugweg weer voor me. Warm, de airco kapot en niet alleen wij maar ook de auto aardig uit balans.
‘Al die kinderkampen met volle weekendtassen, matjes, slaapzakken. Later de bench, de verhuisdozen, het kon er toch allemaal maar in hè?’
We geven onze vierwieler een liefkozend klopje op het dashboard. Het trouwe beestje heeft moeiteloos meer dan driehonderdduizend kilometer gemaakt. Heeft ons veilig door het gros van onze gezinsjaren geloodst.

We laten een bak vol herinneringen achter bij de dealer, met enkel hier en daar een kras of een deukje. Om vervolgens zonder enige schroom superblij te zijn met zijn kleinere versie. Wat glanst ie mooi! Wat ruikt ie lekker! Een beetje onwennig vervolgen we onze weg. Met zijn tweetjes en een recent bouwjaar.
Klaar voor het scheppen van nieuwe herinneringen.

januari 2015

Deel deze pagina