Kon ik maar vliegen

Marloes heeft voor het eerst dit jaar een eigen klas, groep 6. Ze is gevraagd om met haar kinderen de kerstboom te begeleiden gedurende het laatste deel van de rit naar de markt. Het is geen kinderachtig boompje, dat die hele lange reis van Kongsberg naar Gouda heeft gemaakt. Maar voor een goed doel. Kaarsjesavond in Gouda is een begrip en wat ons gezin betreft een prachtige start van de warmste periode van het jaar.
Als het gevaarte stapvoets arriveert, vertrekt Marloes. Voorop, regenpak aan voor het geval dat. Ze is blij dat de burgemeester als hekkensluiter ervoor zorgt dat haar klas netjes bij elkaar blijft. In de filmpjes die volgen en bij foto’s in de krant is de gebruikelijke burgemeestersketting daardoor vervangen door een poncho. Haar enthousiaste blije lach maakt gelukkig veel goed en onze burgervader heeft na afloop heerlijk ontspannen warme chocolademelk meegedronken.

Dan is het eindelijk zo ver. Toeristen stromen Gouda binnen, er heerst een verwachtingsvolle drukte, in opmaat naar het moment dat de boom ontstoken gaat worden. Tania Kross zal, naar ik later heb vernomen, engelachtig zingen. De foto’s die ik voorbij zag komen waren betoverend. Maar ik … ik was er niet en werd tussen die duizenden bezoekers gek genoeg niet eens gemist.
Hoe anders was dat het uur voorafgaand aan dit plechtige moment.
De kinderen van de school van Marloes stonden bij een prachtige zelfgemaakte stal de schoonheid van de kerstboom te bejubelen. Enkel aandacht voor hun vader of moeder. De glans van de kinderoogjes straalde van hun ouders gezichten af.
En Marloes? Die zong dapper door. En keek rond. Lachte lief naar haar moppies … en keek rond.
Ze bleef dat doen, alle kerstliedjes door.
‘Ik heb je gemist mam,’ zei ze later aan de telefoon.

Och, Marloes. Misschien komt de geest van Scrooge nog langs deze kerst. Kon ik maar vliegen, dan vloog ik terug in de tijd.

December 2013

Deel deze pagina