Mijn eigen Batman


Toen

Jij kijkt tegen hem op als ware hij Superman. Hij slaat beschermend een arm om zíj́n meisje. Trotse blik: afblijven, van mij.

En dan, door de jaren heen verschuift er iets in het samenzijn. Heel geleidelijk luistert hij steeds meer naar jou. En jij steeds minder naar hem, als hij al het geluk heeft aan het woord te komen. Zeker aan tafel met de kinderen erbij of in gezellig gezelschap. Onze rolverdeling was redelijk klassiek en daar hebben we nooit teveel woorden aan verspild. Behalve toen ik doodziek in bed lag, met twee dartelende peuters om me heen en hij met z’n aktekoffertje de deur uit liep. Zonder ze naar het kinderdagverblijf te brengen. Want ja, de plicht roept. 'Welke plicht,' riep ik nog. En gevlogen was onze pater familias.

 

Nu

‘Ik ga vast naar bed schat, ik ben moe.' Hij krijgt een obligaat kusje en ik loop door naar de badkamer. Medicijnkastje open, puffertje gepakt. In mijn ooghoek zie ik een blaadje liggen in de douchebak. Tsss, naar binnen gewaaid. Pak m’n tandenborstel, tandpasta erop, beetje water. Al poetsend kijk ik gedachteloos nog eens naar het blaadje. Wowww! Ik vlieg de badkamer uit. Doe als de bliksem de deur dicht. En sla groot alarm:

TON!

We googelen, hij pakt de attributen. Ik sluip nog verder weg, richting woonkamer. Hij maakt een brede borst, negeert de stemmetjes in zijn hoofd en stapt de badkamer in, gewapend met vaas en papier. Tien tellen later zit de vleermuis op ons balkon en zijn de verhoudingen weer volledig hersteld. Weg, veertig jaar emancipatie.


23 februari 2023