Gezakt

‘Oké, dan ga ik wel,’ belooft Ton.
Hij ziet ook wel in, dat er geen andere mogelijkheid is. De informatieavond komt dit keer echt voor zijn rekening.
‘Ik had trouwens niet verwacht dat ze dat nog doen bij een hbo-opleiding. Hoezo zelfstandig?’ doet hij nog een laatste poging. Dat vind ik ook apart. We zijn mee geweest naar de voorlichting en weten daardoor prima wat Jens te wachten staat.
‘Doe het dan maar voor hem.’

Als Ton ter plekke is aangekomen, blijkt dat hij een van de weinige ouders is die zonder kind in de bankjes plaatsneemt. Tja, Jéns kan het vak timemanagement gerust skippen.
Door de ene na de andere docent wordt Ton de les gelezen. In het Engels.
‘No Problem,’ grinnikt hij naar zijn breedgeschouderde buurman.
‘Aan mij niet besteed,’ moppert die. ‘Ik krijg de helft niet mee!’
Dit in tegenstelling tot de heer VanHaverTotGort, die luid en duidelijk meedeelt járen in het buitenland te hebben doorgebracht en zich veelvuldig, breedgebekt en in vloeiend Engels mengt in iedere discussie. Na afloop informeert hij nog even omstandig naar het economieboek, waaruit de docent denkt de wijsheid te halen. Gelukkig kan de leerkracht opgelucht ademhalen want het studiemateriaal wordt, onder instemmend geblader, goedgekeurd.

De volgende avond - 'dinner is served!' - volgt de evaluatie. Ik verdenk VHTG ervan dat het er bij hem thuis completely different aan toe gaat.
‘Zeg, wat een lekkere juf, die Miss Kroatië!’ opent Ton het gesprek.
‘Ja, ik heb al gezegd dat ik met haar wel eens een beschuitje wil eten!’ antwoordt Jens met een big smile.
Voor ik bijgekomen ben van zoveel opvoedkundige onkunde vervolgt hij:
‘en wat een lekker kort rokje had die Engels docent, sódeju!’
Waarna ze mij, met hun typische mannenlachje volledig buitensluiten.

Het mag duidelijk zijn. Vanaf nu neem ik, geheel volgens onze oorspronkelijke rolverdeling, de honneurs weer waar.

oktober 2013

Deel deze pagina