Deze lichtheid van het bestaan

Het zweet druppelt van zijn voorhoofd, zijn ogen staan op lichte wanhoop. Hij draagt een grote Jumbotas. Bovenop de tas, tussen beide hengsels, wankelt een gestreepte parasol. Aan zijn andere hand hangt zijn dochtertje, handdoek om haar schouders. Zijn zoon loopt mokkend van de strandopgang terug naar het duinpad. Ze zien er ondanks het vroege tijdstip moe en verreisd uit.

In één oogopslag zie ik het drama voor me, terwijl ik mijn dagelijkse wandelingetje maak. Dit keer heen door de duinen, terug over het strand. Als onze paden kruisen geef ik hem advies:

“De volgende opgang is geschikter, daar kunt u gerust naar toe.”

Het liefst help ik hem met z'n spullen. Die hielden thuis vast de belofte van een fijne stranddag in, maar zijn inmiddels verworden tot een loodzware ballast. Nog even, denk ik. Dan zit hij lekker, en kunnen zijn kinderen stoeien met de golven.

Al wandelend blijven mijn gedachten hangen bij het tafereeltje. Zouden ze met de bus gekomen zijn? Of van ver met de auto? Zoals altijd stap ik stevig door, maak uiteindelijk de draai en voel daarna de zoete beloning: mijn voeten wadend door de vloedlijn. Het volle strandleven dendert me tegemoet. Ik hoor het geluid van plezier vermengd met kabbelende golven, ruik de zomer verpakt in zonnebrand. Meer dan anders zigzag ik mijn pad richting huis, langs zandkastelen en net gebouwde afwateringssystemen. Volleerd begin ik aan mijn laatste stukje: niet kijken naar wat ik niet wil zien. Mijn ogen scannen beurtelings de weidse zeezichten en de duinlijn. Maar in de drukte van deze dag is er geen ontkomen aan. De naar hartelust vrij-bungelende lichaamsdelen dansen kwistig om me heen. Deze lichtheid van het bestaan, ik kan er maar moeilijk aan wennen. En ik ben niet de enige. Precies bij deze strandopgang voor bloot-liefhebbend Nederland, dacht eerder vandaag de Marokkaanse vader eindelijk zijn plekje te hebben gevonden. Ach, een eindje verderop klopte zijn wereldbeeld weer. Net zoals dat van mij.

juni 2023