Koffie

'Ja sorry mam, we hebben een beetje stress!’ 
Ze geeft haar hond, die de komende dagen bij ons zal vertoeven nog een dikke knuffel, vergeet mij en vliegt de deur weer uit. 
Ik besluit dat mijn favoriete uurtje er dit keer maar aan moet geloven. De zaterdagochtendkrant blijft ongelezen achter op de tuintafel, de verse koffie belandt in de gootsteen. Tien minuutjes later fiets ik door de stad, met aan mijn stuur een grote emmer gevuld met gele poetsdoekjes en aanverwante artikelen.

In vijf dagen een huis opknappen én verhuizen is ook gekkenwerk. Maar ik heb mijn opvoedlesje inmiddels wel geleerd. Mond houden en doen wat je gevraagd wordt. Aangezien haar koffiezetapparaat stuk is, begeef ik mij onverwijld naar de badkamer. Elk tegeltje dat een doekje gezien heeft verandert van status. Zo worden bad, douche, muren en vloer helemaal van ons. Keukenkastjes, bestekladen, kraan en wasbak moedigen me glanzend aan: ‘Ga door, ga door’.
Er komt weliswaar een nieuwe keuken, maar tot die tijd wil ze graag een frisse omgeving. Snap ik.

Zondag’s fiets ik met Senseo-apparaat en al naar de plaats delict. Alle inbouwkasten van de slaapkamer worden plank voor plank grondig afgesopt. Ik vergeet te lunchen en poets het zwart naar room, de vloer naar kleur, het raam naar zicht. Op de gang hoor ik vriend aan dochterlief vragen of ik wel zinvol bezig ben. Wat is dat nu voor een vraag? Het spoort me in ieder geval enorm aan tot nog harder, nog schoner. 
Intens tevreden schuiven we ’s avond met z’n allen bij ons thuis aan tafel. Waar ik erachter kom, dat de verhuizing weliswaar binnen korte tijd plaats moet vinden, maar dat het klussen zes weken mag duren. Juist.
‘En wat gaan jullie morgen doen?’
‘De kasten in de slaapkamer schuren en verven,’ is het vrolijke antwoord. 
Vriend kijkt me verwachtingsvol aan. 
‘Iemand nog koffie?’ vraag ik.

augustus 2015

Deel deze pagina