Bungelen

                                        

Ik sta onder de douche. Te lang, niet netjes, heerlijk. Een ouderwetse warme douche in roerige tijden. In ons vakantiehuisje geef ik er eventjes aan toe, onder het motto ‘zorgeloos genieten’. Dat lukt bijna. Ondertussen leg ik het stemmetje in mijn hoofd het zwijgen op door mijn gedachten te laten gaan. Ik zie de thuiszorgmevrouw weer op de bank zitten bij mijn vader. Computer op haar schoot, vragende blik naar hem. Of hij nog regelmatig doucht?

‘Tuurlijk,’ lacht hij zijn verlegen lachje. ‘Ik jump eronder en ik jump er zó weer onderuit.’ Dat is Twents voor ‘Nôh, eigenlijk lukt dat niet meer zo best met mijn oude lijf.’ Als ik later haar terugkoppeling lees staat er: vrolijke man. Dat was het. Ik glimlach en verleg mijn focus bewust naar het komende weekend. Dan komen de kinderen en kleinkinderen hier, net zoals ieder jaar.

Ik zie Daan, de oudste van mijn dochter weer voor me toen we vorig jaar naar het zeehondencentrum gingen.

‘En wat zeg je dan?’ vroeg Marloes.

‘Dankjewel!’ straalde hij, en vloog samen met zijn broertje Stijn en een grote knuffel de deur uit. Met vijf en drie jaar is het lastig kiezen. En een knuffel moet wel enige omvang hebben om je te omringen met zachtheid. Ik twijfelde bij het zien van het bedrag. Maar ja. En wie wordt hier nu blijer van, grinnikte ik, toen ik ze naar de kassa zag hollen. Na het betalen en het gevraagde dankjewel, liep ik achter ze aan. Marloes stelde de vraag, waarvan ik het antwoord eigenlijk al wist.

‘Van wie heb je die zeehond gekregen Daan?’

‘Van de mevrouw achter de kassa,’ riep hij triomfantelijk. Klopte helemaal. Van die aardige mevrouw achter de kassa.


Genoeg. Hups kraan dicht, been voorzichtig over de badrand. Afschudden en afdrogen. Zestig plus. Bungelend tussen wat geweest is naar wat volgt. Van melancholie naar volop genieten. Van bijblijven naar jezelf blijven.



Januari 2023